Zapowiedzi

Nagrodzony Złotą Palmą w Cannes "Titane", film Julii Ducournau (Mięso, NH. 17) zaczyna się od emocjonalnej eksplozji, po której napięcie nieustannie rośnie – aż do ostatniej sekundy tej zdumiewającej, atakującej wszystkie zmysły historii. Titane rozsadza ekran: demolując granice gatunków, włamując się do męskich filmowych fantazji, przebijając balon naszych oczekiwań. Alexia (Agathe Rousselle), posiadaczka tytanowych płytek, złych wspomnień i niezwykle ponętnego ciała, które nie ulega korozji, nie pozwala się lubić i nie daje się nie kochać. Jej życie jest jak rajd Paryż-Dakar: rozpaczliwie walczysz o przetrwanie i nigdy nie wiesz, co będzie za zakrętem. Może baśń? Może horror? Melodramat? Feministyczna przypowieść o wewnętrznej przemianie? Choć wydaje się to niemożliwe, w Titane spotyka się wyobraźnia Davida Cronenberga, Luca Bessona i Claire Denis. Ducournau bezbłędnie łączy pozornie odległe światy i stylistyki.

Najnowszy film Pedra Almodóvara, z nagrodzoną za swoją rolę na festiwalu w Wenecji Penélope Cruz, to wyznanie wiary w siłę w kobiet, ich solidarność i odwagę. Czułe, a przy tym żywiołowe; ciepłe, ale niepozbawione dramatycznych zwrotów akcji; pełne nadziei, która przychodzi po bolesnych stratach – „Matki równoległe” portretują życie w jego wszystkich odcieniach. Film został z entuzjazmem przyjęty przez krytykę, która nie szczędzi mu komplementów. >>Najlepszy Almodóvar od „Wszystko o mojej matce”<< (Variety), „Penélope Cruz w swojej najlepszej roli” (Time), „Pulsująca emocjami historia” (The Wrap), „Wielki pean na cześć kobiet” (Little White Lies) – piszą zachwyceni recenzenci.

Ośmioletnia Nelly straciła właśnie swoją ukochaną babcię i pomaga rodzicom w sprzątaniu rodzinnego domu matki. Eksploruje okolice, w których jej mama, Marion, bawiła się w dzieciństwie i budowała domek na drzewie, znany z wielu opowieści. Pewnego dnia Nelly poznaje w lesie dziewczynkę w jej wieku, budującą domek na drzewie. Nowa znajoma ma na imię Marion. Kameralna historia skupiająca się na emocjach i uczuciach matki i córki. Świat wewnętrzny kobiecych bohaterek miesza się tutaj z różnymi okresami z ich życia. Tworzone portrety psychologiczne, o powtarzalnych cechach i przymiotach, podkreślają nie tylko siłę więzi rodzinnych, ale też uniwersalną ciągłość losów ludzkich. O metaforyczności zdarzeń życiowych bohaterek świadczy wchodzenie córki w rolę matki i matki – w postać córki. Dziecięca wyobraźnia daje nam możliwość obserwacji spectrum przeżywania żałoby i straty, a także uwidacznia rozwój empatii u dziecka i dużą wrażliwość na ludzkie cierpienie. Film wpisuje się w nurt filmów o charakterze terapeutycznym, w którym nie tylko mamy obserwować emocje bohaterek, ale również odnajdywać je w sobie i oswajać.