Audiowizualny dziennik kręcony przez dwa lata w różnych odległościach od linii
frontu pokazuje zanurzenie Ukrainy w otchłani wojny totalnej. Pejzaże zniszczonych
miejsc, okazjonalne dialogi, spotkania, cisza oraz dźwięki wchodzące i wychodzące
z kadru, oddają chronologię normalizacji tej dramatycznej sytuacji. Film dokumentuje
subtelne zmiany w ukraińskim społeczeństwie. Panika i przerażenie, obecne w
pierwszych tygodniach rosyjskiej inwazji, powoli przekształcają się w odrętwienie
oraz akceptację śmierci i zniszczenia. Sytuacja staje się normalnością dla
miejscowej ludności, a dla reszty świata – refleksją. Na tle tego (meta)fizycznego
krajobrazu zbiorowej katastrofy nowe pokolenie Ukraińców powoli próbuje wyobrazić
sobie przyszłość.
An audiovisual diary of Ukraine’s immersion into the abyss of the first two years of
Russia’s full invasion, made up of places, occasional characters, rare dialogues,
intraframe sounds and silences which, when put together, capture the chronology of
how the war became normalised. Against the backdrop of this (meta)physical
landscape of collective disaster, a new generation of Ukrainians aspires to imagine
the future.
