Historia, która rozgrywa się na ekranie, została nakręcona na początku lat 2000, podczas drugiej intifady. Gdy izraelska armia rozpoczyna odwet na Zachodnim Brzegu, Suha trzykrotnie składa Bogu obietnicę, że jeśli jej rodzina przeżyje, opuszczą Palestynę. Za każdym razem nie jest jednak w stanie zmusić się, by dotrzymać słowa. W trakcie bombardowania filmuje codzienne życie swoich bliskich. Chce uchwycić noce spędzone na nasłuchiwaniu odgłosów spadających bomb, doświadczenie tak powszechne dla mieszkańców okupowanego terytorium, a jednak – z oczywistych względów – rzadko rejestrowane. Mało któremu rodzicowi przyjdzie do głowy, żeby w takich chwilach chwycić kamerę. Suha pozostaje jednak nieugięta – nawet, gdy dzieci – przestraszone i zdezorientowane – proszą, żeby przestała je filmować. 20 lat później dorosły już syn powraca do tych amatorskich nagrań, tworząc przejmujący obraz, który dopełnia historię rozpoczętą przez matkę, zapobiegając w ten sposób zapomnieniu – tak osobistemu, jak i zbiorowemu.