Zakup biletów na ten seans możliwy jest poprzez stronę festiwalu Timeless:
Uwaga: nastąpi przekierowanie na stronę https://timelessfilmfestival.pl/
Prawdziwa historia napadu, jaki rozegrał się na oczach telewizyjnych kamer, pozwala twórcom opowiedzieć o kryzysie społeczeństwa. Metropolia nie jest romantycznym placem zabaw dla intelektualistów jak u Allena, lecz areną amerykańskiego upadku. Lumet mówi o kapitalizmie, wojnie, nierównościach, wściekłości. I o nowym medium, którego nikt nie nazywał wtedy reality show. Sonny Wortzik: „Jest tu mój kumpel i ja, i dziewięć innych osób. My umieramy. Zobaczycie nasze bebechy na ulicy. Pokażecie to?”
Maciej Jarkowiec
Similarly to Woody Allen’s Manhattan, Sidney Lumet’s Dog Day Afternoon opens with a montage of images of New York, but instead of Gershwin’s Blue Rhapsody, however, the sequence is set to Elton John's Amoreen. Instead of a fireworks display over the city’s skyline, we see a Doberman rummaging through an overturned dumpster and a homeless man sleeping on the street. Somewhere in the background, we can glimpse an ad for A Star Is Born flashing on a cinema marquee. That star is Sonny Wortzik (formidable Al Pacino). He and his buddies are getting out of a car parked outside a bank in Brooklyn just as the security guard is rolling up the American flag, preparing to close up for the day.
The true story of the robbery which unfolded in front of rolling TV cameras allowed the filmmakers to explore the crisis affecting American society. The metropolis is not a romantic playground for Allen’s intellectuals, but the arena of societal decline. Lumet talks about capitalism, war, inequality, and rage as well as a new, yet unnamed medium – reality TV. Sonny Wortzik: “Look, I'm here with my partner and nine other people, see. And we're dying, man. You know? You're going to see our brains on the sidewalk, they’re going to spill our guts out. Now, are you going to show that on television?”
Maciej Jarkowiec
Sidney Lumet (1924–2011) był mistrzem amerykańskiego kina społecznego, autorem dramatów o moralnych dylematach i nadużyciach władzy. Jego debiut Dwunastu gniewnych ludzi (1957) stał się klasykiem kina sądowego i wzorem filmowej precyzji. W Serpico (1973) i Pieskim popołudniu (1975) kreślił portrety outsiderów walczących z systemem, a Sieć (1976) to jedna z najostrzejszych satyr na media. Lumet łączył realizm z dynamiczną narracją, wciągając widza w opowieści o sprawiedliwości i władzy. Jego filmy do dziś pozostają wzorem zaangażowanego, inteligentnego kina.
Sidney Lumet (1924–2011) was a master of American social cinema, crafting intense dramas about moral dilemmas and abuses of power. His debut, 12 Angry Men (1957), became a courtroom classic and a model of cinematic precision. In Serpico (1973) and Dog Day Afternoon (1975), he captured the struggles of outsiders challenging the system, while Network (1976) remains one of the sharpest media satires. Lumet combined realism with dynamic storytelling, immersing audiences in narratives about justice and authority. His films continue to set the standard for intelligent and socially engaged cinema.
Nagrody:
Oscar 1976 - Najlepszy scenariusz oryginalny (Frank Pierson); BAFTA 1976 - Najlepszy aktor pierwszoplanowy (Al Pacino), Najlepszy montaż (Dede Allen); MFF w San Sebastián 1975 - Najlepszy aktor (Al Pacino)
Academy Awards 1976 – Best Original Screenplay (Frank Pierson); BAFTA 1976 – Best Leading Actor (Al Pacino), Best Editing (Dede Allen); San Sebastián IFF 1975 – Best Actor (Al Pacino)
