Matka cierpi na nowotwór i inne liczne choroby, ale jej umysł jest jasny i ostry. Ojciec, Gerd ma demencję i wymaga stałej opieki. Ich syn Tom jest odnoszącym sukcesy dyrygentem i chciałby przysposobić dziecko swojej byłej partnerki. Wspiera także bliskiego przyjaciela, Bernarda, kompozytora cierpiącego na ciężką depresję i mającego myśli samobójcze. Siostra Toma, Ellen jest uzależniona od alkoholu i krótkotrwałych relacji z niewłaściwymi mężczyznami. „Nie wszyscy ludzie mają talent do bycia szczęśliwymi” – twierdzi Tom, wokół którego reżyser tworzy swoją wielobarwną, emocjonalną mozaikę.
Agnieszka Pilacińska z portalu „Pełna sala” pisze w swojej recenzji, że „wszyscy, bez względu na szerokość geograficzną, pochodzenie czy statusy, narażeni jesteśmy na rodzinną niemiłość, bariery komunikacyjne i afektywny chłód. Więzy krwi nie gwarantują ciepła, przywiązania, nie wyposażają w umiejętności radzenia sobie z późniejszym życiem. Niby nihil novi, a trzyma za gardło”. Matthias Glasner dekonstrukcje w swoim filmie mit szczęśliwej i wspierającej się rodziny nie rezygnując przy tym z humoru i empatii wobec swoich bohaterów. Docenili to jurorzy festiwalu Berlinale przyznając filmowi Srebrnego Niedźwiedzia za scenariusz.
Matthias Glasner, urodził się w 1965 roku. Jest reżyserem i scenarzystą, był także członkiem zespołu muzycznego „homesweethome”. W 1993 roku założył firmę producencką Jack Film & Musikproduktion. W 1996 roku zrealizował Sexy Sadie, współpracując po raz pierwszy ze swoim przyjacielem Jürgenem Vogelem, z którym z kolei założył firmę produkcyjną Schwarzweiss- Filmproduktion. W kolejnych latach Glasner wyreżyserował kilka telewizyjnych thrillerów kryminalnych, a na duży ekran powrócił w 2006 roku filmem Der freie Wille (Wolna wola”), który przyniósł mu Nagrodę Gildii Niemieckich Kin Studyjnych na Berlinale 2006, a Jürgen Vogel otrzymał Srebrnego Niedźwiedzia za wkład artystyczny. Kolejnym filmem prezentowanym w konkursie berlińskiego festiwalu była Gnade (Łaska). Przez następne dziesięć lat Glasner pracował wyłącznie dla telewizji. Symfonia o umieraniu przyniosła mu Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszy scenariusz oraz cztery Niemieckie Nagrody Filmowe: dla najlepszego filmu, dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej (Corinna Harfouch), dla najlepszego aktora drugoplanowego (Hans Uwe Bauer), za najlepszą muzykę (Lorenz Dangel).
