Paulina Urrutia i Augusto Góngora żyją ze sobą 23 lata. Ona była ministrą kultury i aktorką w Chile. On – popularnym dziennikarzem telewizyjnym pracującym nad kolektywną pamięcią narodu. Żyją w pięknym domu, który wspólnie wybudowali. Dom jest pełen wspomnień, o których Augusto powoli zapomina. Gdy dziewięć lat temu zdiagnozowano u niego Alzheimera, Paulina zaczęła nagrywać ich codzienność. Chociaż Augusto czasami nie rozpoznaje się w lustrze, Paulina jest zawsze przy nim. Jej miłość nie przemija. Oglądamy najczystszą formę love story, w której małe gesty i spojrzenia znaczą więcej niż słowa. Łącząc archiwalia telewizyjne, rodzinne wideo i sceny filmowane, film dokumentuje portret rodziny i społeczeństwa chilijskiego. Momenty bólu i alienacji nie są tu pomijane. Augusto coraz bardziej pogrąża się w niepamięci, która w efekcie dotyka ich oboje a zarazem jest metaforą politycznych przemian w Chile ostatnich dekad.
Augusto Góngora has been suffering from Alzheimer’s for several years, and his wife, Paulina Urrutia, has to remind him every day of who he is and why they are together.
Augusto Góngora has been suffering from Alzheimer’s for several years, and his wife, Paulina Urrutia, a famous Chilean actress and former minister of culture, has to remind him every day of who he was and is, who she is, and why they are together.
Augusto Góngora has been suffering from Alzheimer’s for several years, and his wife, Paulina Urrutia, a famous Chilean actress and former minister of culture, has to remind him every day of who he was and is, who she is, and why they are together. She does so unrelentingly, with extraordinary devotion and ingenuity. Film creates a tender and unforgettable portrait of a national and personal past, a great love, and a disease that goes from bad to worse.
