Moda paryska nr 25 (Parijsche mode No. 25)
Prod. Odeon Film, Francja, 191?–192?, 4 min.
„Moda paryska nr 25” pokazuje, jak dobrym małżeństwem jest film i moda. W serii krótkich ujęć widzimy ruch modelek i materiałów, podkreślający misterną pracę projektantów i krawców. Mamy tu
do czynienia przede wszystkim z modą koktajlową i wieczorową, strojami ludzi zamożnych, ale podążających za trendami – widać to po długościach sukni, fryzur oraz dodatkach takich jak naszyjniki.
- Ola Salwa
--------------------------------------------------------------------------------------------
Pierwsze wredne baby kina (Cinema’s First Nasty Women)
Francja, Włochy, 1902–1913, 53 min.
„Cinema’s First Nasty Women”, czyli „Pierwsze wredne baby kina”, to stworzona przez Maggie Hennefeld, Laurę Horak i Elif Rongen-Kaynakçi kolekcja blisko 100 europejskich i amerykańskich niemych filmów krótkometrażowych z kobietami w rolach głównych. Filmy te bez wątpienia wzbogacają historię kina i są najczystszym przykładem kultury popularnej sprzed wieku. Wykorzystują różnorodne gatunki, od komedii slapstickowej po mieszczańską farsę, skupiając się nie tyle na mistrzostwie artystycznym, ile na prawdziwej, wspaniałej rozrywce. Ponadto przypominają o zapomnianych i niedocenianych aktorkach, takich jak Lea Giunchi, Sarah Duhamel, Ellen Lowe czy Little Chrysia. Ich bohaterki mają wizerunek odmienny od tego, do jakiego przywykliśmy, myśląc o aktorkach kina niemego, z którymi najczęściej kojarzymy diwy. Nie są piękne i bierne, ale aktywne, pomysłowe, uparte, często niegrzeczne i skupione na własnej przyjemności. Choć filmy te powstały ponad 100 lat temu, rezonują ze współczesnymi postulatami feminizmu; ich leitmotivami są protest, slapstickowa dekonstrukcja oraz podważanie ról płciowych. Określenie „wstrętna baba” (oryg. „nasty woman” – tak Donald Trump nazwał Hillary Clinton podczas debaty prezydenckiej w 2016 roku) oznacza aktywność i zaangażowanie w walce o własne prawa, niezgodę na bycie uciszaną i uprzedmiotawianą oraz na wizerunek i rolę, jaką kobietom narzuca patriarchalna tradycja.
Paulina Haratyk
Szczegółowy program:
Sześć sióstr Dainef (Les Six soeurs Dainef)
Prod. Pathé, Francja, 1902, 3 min.
„Siostry Dainef” występowały na całym świecie na przełomie wieków, a ich numery nazywano „ikarowymi”, „powietrznymi”. Najprawdopodobniej pochodziły z cyrkowej rodziny, ale nie ma pewności, że były siostrami.
Wredna baba Kunegunda (Cunégonde femme crampon)
Prod. Lux, Francja, ca 1912, 8 min.
Obsada: Little Chrysia.
Na pierwszy rzut oka Kunegunda jest sympatyczną gospodynią z klasy średniej, ale kiedy tylko jej mąż chce wyjść z domu bez niej…
Eugenio, siedź prosto! (Eugénie redresse-toi)
Prod. Gaumont, Francja, 1911, 4 min.
Reż. Jean Durand, obsada: Brunin, Berthe Dagmar, Marie Dorly, Édouard Grisollet.
Eugenia, córka mieszczańskiej pary, garbi się przy stole i nie przestrzega zasad etykiety. W roli tytułowej wystąpił Brunin, aktor grający role kobiece w paryskich kabaretach pod koniec XIX wieku.
Lea wrotkara (Lea sui pattini)
Prod. Cines, Włochy, 1911, 5 min.
Obsada: Lea Giunchi.
Lea wymyka się z domu, żeby pojeździć na wrotkach. Niestety wpada na każdego, kogo spotka.
Zoe, nieszczęsna pokojówka (Zoé a la main malheureuse)
Prod. Pathé Comica, Francja, 1913, 5 min.
Reż. Roméo Bosetti?, obsada: Little Chrysia.
Zoe jest niezdarną, ciągle rozkojarzoną pokojówką, której nic się nie udaje. Film przez lata pozostawał błędnie identyfikowany, główną rolę przypisywano Reginie Badet. Ostatecznie okazał się częścią krótkiej serii o przygodach Zoe, zrealizowaną na południu Francji.
Kunegundę odwiedza rodzina (Cunégonde reçoit sa famille)
Prod. Lux, Francja, 1912, 6 min.
Obsada: Little Chrysia.
Kunegunda otrzyma wolne, żeby spędzić czas z rodziną, pod jednym warunkiem – musi najpierw skończyć porządki. Niestety rodzina przyjeżdża wcześniej i postanawia jej pomóc. Skutki są opłakane.
Petronela i piękna suknia panny Badinois (Onésime et la toilette de mademoiselle Badinois)
Prod. Gaumont, Francja, 1912, 7 min.
Reż. Jean Durand, obsada: Ellen Lowe, Ernest Bourbon.
Pokojówka Petronela odbiera dla swojej pani nową suknię. Trudno jej się jednak powstrzymać i postanawia ją przymierzyć… Choć bohaterką filmu jest kobieta, w oryginalnym tytule widnieje jej partner. W tamtym czasie Ernest Bourbon, który wcielał się w postać Onezyma w komediowej serii, był niezwykle popularny, zatem użycie jego imienia zwiększało potencjał komercyjny filmu. Dziś oddajemy sprawiedliwość Petroneli.
Moja konsjerżka jest zbyt ładna (Ma concierge est trop jolie)
Prod. Lux, Francja, 1912, 7 min.
Obsada: Madeleine Aubry.
Nowa dozorczyni jest tak piękna, że wszyscy mężczyźni w kamienicy wyręczają ją w pracy, byle tylko jej się przypodobać.
Małpa Petroneli (Le Singe de Pétronille)
Prod. ?, Francja, 1913, 6 min.
Reż. Roméo Bosetti, Georges Rémond; obsada: Sarah Duhamel.
Petronela dostaje w prezencie od narzeczonego małpkę i próbuje ukryć ją przed pracodawcami. Przeradza się to w wielki pościg po mieście. Znakomita aktorka Sarah Duhamel jest tu charyzmatyczna, bezczelna i wysportowana, ma niesamowitą mimikę i świetne wyczucie czasu.
Partner programowy: EYE Filmmuseum
Muzyka Julek Płoski
Zaliczany do czołówki polskich producentów muzyki elektronicznej, wyznacza nową jakość na krajowej scenie eksperymentalnej. Jego nagrania są dzikie, intensywne, i jak sam mówi, z elementami „euro-trance’owo-gabberowych rejwów”. To dźwięki, od których może zakręcić się w głowie. W swojej twórczości jest oryginalny, odważny i szczery. Jego debiutancki krążek „Tesco” (2018) stylistycznie był wolniejszy, nostalgiczny i oparty na nagraniach terenowych z popularnego sklepu. Kolejne wydawnictwa „LANGOSZUEA” (2019), „śpie” (2019) i „Human Sapiens” (2020) spotkały się z uznaniem najważniejszych europejskich portali muzycznych.
