Wyspy Zielonego Przylądka to dosłownie i metaforycznie epicentrum Ziemi. To tutaj powstają największe huragany, które przemieszczają się na północ za sprawą Efektu Coriolisa. Na targanych wiatrem wyspach mieszkają ludzie i zwierzęta, których łączy silna wola życia. Stonoga przemieszcza się przez pustynię. Ludzie czyszczą wysuszoną studnię, czekając na deszcz, który nie padał tu od siedmiu lat. Ledwo co narodzony żółw próbuje dostać się do oceanu przez plażę zatopioną w śmieciach i resztkach sieci. Rybacy na kutrze tracą orientację we mgle. Nie mają pitnej wody i próbują znaleźć kierunek przy pomocy gwiazd. Wola przetrwania staje się szansą na pokonanie życiowych przeszkód. Twórcy filmu znajdują tych, którzy nadal mają nadzieję. Aktywiści pomagają żółwiom dotrzeć bezpiecznie do oceanu, ale podejmowany przez nich wysiłek oczyszczania plaż przypomina pracę Syzyfa. Ludzie nie są jednak w tym filmie w centrum uwagi, bo wszystkie formy życia warte są zachwytu i wymagają szacunku. Lokalny poeta Vasco Martins tłumaczy: „Jesteśmy niewdzięcznymi gośćmi, ale głęboko w sercu, kochamy cię Ziemio i nie chcemy cię opuścić”.
Cape Verde is the literal and metaphorical epicenter of our world spinning out of control. It is the place where some of the most powerful hurricanes in the world are born. It’s on these dry and wind-blown islands that the filmmakers find humans and animals alike who tell a universal story of the will to live.
