MIEJSCE #6 NA LIŚCIE SPOILERMASTERA:
Człowiek z kamerą, Czelowiek z kinoaparatom, ZSRR 1929, reż. Dziga Wiertow, czas 68’
Wersja z zarejestrowaną muzyką, kompozycja i wykonanie Alloy Orchestra, prefereowaną przez Michała Oleszczyka.
„Film bez fabuły, bez aktorów, bez napisów”. Urodzony w Białymstoku Dawid Kaufman, już jako Dziga Wiertow (nazwany tak na cześć wizgu wirującej maszyny) stworzył ten największy w dziejach kina poemat na cześć miasta i maszyny, łącząc ze sobą materiały kręcone przez jego brata Michaiła w Moskwie, Odessie, Kijowie i Charkowie. Dzięki geniuszowi montażystki Jelizawiety Swiłowej powstało jedno, wielkie miasto-kalejdoskop, ucieleśniające potęgę zmiany jaką okazała się sama nowoczesność. Narodowe Centrum Kinematografii Ukraińskiej uznało „Człowieka z kamerą” za trzeci najlepszy film ukraiński wszech czasów (tuż za „Cieniami zapomnianych przodków” i „Ziemią”).
MIEJSCE #5 NA LIŚCIE SPOILERMASTERA:
Ludzie w niedzielę, Menschen am Sonntag, Niemcy 1930, reż. Robert Siodmak, Edgar G. Ulmer, wyst. Erwin Splettstößer, Brigitte Borchert, Wolfgang von Waltershausen, Christl Ehlers, czas 74’
Wersja z zarejestrowaną muzyką, kompozycja i wykonanie Het Alliage Orkest
Kilku przyjaciół spotkało się w Berlinie i postanowiło nakręcić film… o niczym. O niedzieli w wielkim mieście. O młodych ludziach harujących od piątku do soboty. O tym, że w niedzielę jest czas na przejażdżkę, na jezioro, na kawę — i na miłość. Koledzy nazywali się Siodmak, Ulmer, Wilder, Zinneman, Schufftan. Za kilka lat wszyscy oni będą już w Hollywood, a Berlina tak beztroskiego, jak ten uchwycony w „Ludziach w niedzielę” już nie będzie. Arcydzieło kina lekkiego jak pianka, nakreślonego leniwym ołówkiem na kawiarnianej serwetce.
