Robert Redford i Dustin Hoffman wcielają się w reporterów „The Washington Post”, Boba Woodwarda i Carla Bernsteina, którzy podążając tropem anonimowego informatora, odkrywają system politycznej korupcji i manipulacji na najwyższych szczeblach władzy. Nie są bohaterami w klasycznym sensie – to ludzie metodyczni, cierpliwi, ścigający się nie z czasem, tylko z wszechobecną manipulacją. Pakula rezygnuje z dramaturgicznych fajerwerków, budując napięcie poprzez szczegół, rozmowę i nieustanne odkrywanie kolejnych warstw politycznego kłamstwa. To film, który wymaga uwagi i zaangażowania, ale nagradza widza chłodną, wyważoną opowieścią o tym, jak docieranie do prawdy bywa trudniejsze, niż ktokolwiek chciałby przyznać. Do dziś pozostaje jednym z najlepszych filmów o dziennikarstwie – i przestrogą przed tym, jak łatwo władza może wymknąć się spod kontroli.
Mikołaj Mizak
Nagrody: Oscary 1977 – Najlepszy aktor drugoplanowy (Jason Robards), Najlepszy scenariusz adaptowany (William Goldman), Najlepsza scenografia (George Gaines, George Jenkins), Najlepszy dźwięk; Amerykańska Gildia Scenarzystów 1977 – Najlepszy scenariusz adaptowany dramatu (William Goldman)
Alan J. Pakula (1928–1998) był mistrzem thrillerów politycznych i dramatów psychologicznych, w których wnikliwie analizował mechanizmy władzy i moralne dylematy. Klute (1971), pierwsza część jego „trylogii paranoi”, przyniosła Jane Fondzie Oscara. Z kolei Wszyscy ludzie prezydenta (1976), film o aferze Watergate, stał się wzorem dziennikarskiego thrillera. W Wyborze Zofii (1982) Pakula ukazał traumę jednostki w starciu z historią. Jego kino, łączące napięcie z psychologiczną głębią, na stałe wpisało się w historię amerykańskiego filmu i wciąż inspiruje kolejne pokolenia twórców.
