Harry Spencer (magnetyczny Jack Nance) to drukarz na urlopie, zamieszkujący przerażające i zniszczone, surrealistyczne amerykańskie miasto. Podczas niepokojącej kolacji zapoznawczej z rodzicami swojej ukochanej, Mary X (Charlotte Stewart), dowiaduje się, że wybranka urodziła jego zdeformowane dziecko. Po długim czasie związku na odległość muszą się natychmiast pobrać i stworzyć rodzinę. Szybko okazuje się jednak, że macierzyństwo przerasta Mary, która opuszcza Harry’ego. Pozostawiony samotnie w nowej roli, Harry osuwa się w coraz bardziej surrealistyczne wizje z elementami musicalowymi.
Oniryczny język narracji, mnogość niewytłumaczonych znaków i wymykający się poznaniu mroczny spirytualizm sprawiają, że „Głowa do wycierania” jest najbardziej tajemniczym i otwartym na interpretacje obrazem Lyncha. Sam reżyser nazwał go „snem o mroku i niepokoju”. Choć początkowo krytycy i publiczność odrzucili film, nazywając go wręcz „powodującym wymioty bezguściem”, z czasem dzieło zyskało status kultowy. Obecnie „Głowa do wycierania” regularnie pojawia się na listach najlepszych filmów lat siedemdziesiątych i uchodzi za jedno z najważniejszych osiągnięć filmowego surrealizmu.
W 2004 roku film trafił do zbiorów słynnej amerykańskiej Biblioteki Kongresu* („The Library of Congress”) jako jedno z dzieł „kulturowo, historycznie lub artystycznie istotnych”, zaś w plebiscycie prestiżowego Online Film Critics Society z 2010 roku został uznany za drugi najlepszy debiut w historii kina — tuż za „Obywatelem Kane’em” Orsona Wellesa.
