Zakup biletów na ten seans możliwy jest poprzez stronę festiwalu Timeless:
Uwaga: nastąpi przekierowanie na stronę https://timelessfilmfestival.pl/
Bodaj największy atut Bonnie i Clyde, poza zapadającymi w pamięć występami Faye Dunaway i Warrena Beatty’ego w rolach tytułowych, stanowi gatunkowa elastyczność. Dzięki niej romantyzm płynnie przechodzi na ekranie w slapstick, a ten niepostrzeżenie ustępuje miejsca realistycznej przemocy. W momencie premiery radykalna wizja Penna podzieliła publiczność – przeciw Bonnie i Clyde protestowali krytycy, a nawet uczestnicy przedstawionych w filmie wydarzeń, na czele ze szwagierką Clyde’a Barrowa narzekającą, że jej postać zachowuje się „jak wrzeszczący koński tyłek”. Głosy rozczarowania szybko zostały jednak przyćmione przez wyrazy zachwytu, których najlepszym potwierdzeniem było przyznanie filmowi dziesięciu nominacji do Oscara.
Bonnie and Clyde plays like a masterpiece of the French New Wave, cleverly disguised as an American film. This comparison is not an exaggeration, as the screenwriters initially dreamed of convincing François Truffaut or Jean-Luc Godard to direct the film. However, negotiations with both filmmakers ultimately failed, and Arthur Penn took the director’s chair instead. The American director rose to the challenge brilliantly, transforming the fact-based story of a pair of criminals roaming the U.S. during the Great Depression into a stylish and macabre spectacle.
Perhaps the film’s greatest strength - aside from the unforgettable performances of Faye Dunaway and Warren Beatty in the title roles - is its genre fluidity. Romance seamlessly transitions into slapstick, which in turn gives way to stark, realistic violence. Upon its release, Penn’s radical vision divided audiences - Bonnie and Clyde faced backlash from critics and even from people involved in the real-life events, including Clyde Barrow’s sister-in-law, who complained that her on-screen portrayal made her seem "like a screaming horse’s ass." However, the voices of discontent were soon drowned out by widespread acclaim, culminating in ten Academy Award nominations.
Arthur Penn (1922–2010) był kluczową postacią amerykańskiego kina lat 60. i jednym z twórców Nowego Hollywood. Jego Bonnie i Clyde (1967) zrewolucjonizowało film gangsterski, łącząc brutalność z romantyzmem i redefiniując ekranową przemoc. Z kolei Mały wielki człowiek (1970), dekonstruując mit Dzikiego Zachodu, w krytyczny sposób patrzył na historię Ameryki. Filmy Penna charakteryzuje swoboda narracyjna i psychologiczna głębia, to kino pełne buntu, ironii i refleksji nad kondycją jednostki w społeczeństwie.
Arthur Penn (1922–2010) was a key figure in 1960s American cinema and a driving force behind New Hollywood. His Bonnie and Clyde (1967) redefined the gangster genre, blending violence with romance and challenging cinematic conventions. Little Big Man (1970) deconstructed the Wild West myth, offering a critical take on American history. Penn masterfully combined narrative freedom with psychological depth, creating films that were rebellious, ironic, and deeply reflective of the individual’s place in society.
Nagrody:
Oscary 1968 - Najlepsza aktorka drugoplanowa, Najlepsze zdjęcia; BAFTA 1968 - Najbardziej obiecujący pierwszoplanowy debiut aktorski
Academy Awards 1968 – Best Supporting Actress, Best Cinematography; BAFTA Awards 1968 – Most Promising Newcomer in a Leading Role
