24 lutego 2022 roku. W Ukrainie dzień jak codzień. Pojawiają się pierwsze bombardowania, które zmuszają jednych do opuszczenia kraju, innych do chwycenia za broń, a prawie wszystkich do stawienia czoła rozłące, lękom, brakowi artykułów pierwszej potrzeby i żałobie.
Film jest podróżą reżyserki, poruszoną potrzebą dotarcia do emocjonalnego epicentrum tego konfliktu, która rozpoczyna się w Warszawie, wiedzie przez Lwów, Odessę oraz zapomniane wioski Ukrainy i dociera do Kijowa, Irpienia, Buczy, Borodzianki. Cupisti spotyka tych, którzy przekroczyli granicę, by przeżyć lub pomóc ruchowi oporu, ale i tych, którzy zostali na swojej ziemi, by kontynuować walkę w obronie swojej ojczyzny i kultury.
Natalia Panchenko, aktywistka z Warszawy, od pierwszego dnia wojny organizuje akcje na granicy i w Polsce, pomaga uchodźcom, wysyła pomoc humanitarną cywilom oraz sprzęt potrzebny wojsku, wykorzystuje media społecznościowe do zbierania funduszy
Tatiana Kucherenko, przyjaciółka Natalii, prowadzi dziennik wideo, w którym opowiada o strachu, jakiego doświadczyła i poszukiwaniu nowego miejsca na ziemi. Schroniła się w hotelu w Odessie i próbuje znaleźć sposób na to, by pomóc Ukrainie.
Olga Aivazovska, Oleksandra Matviichuk i Kateryna Sukhom lynova zbierają dowody zbrodni wojennych, bo sprawiedliwość nie powinna być odkładana na później.
Ivan Cherednichenko, dyrygent ze Lwowa, walczy o tożsamość swojego kraju poprzez sztukę i szuka sprawiedliwości dla swoich rodziców zamordowanych z zimną krwią w Irpieniu, podczas gdy ich dom płonął.
Na końcu podróży jest cisza i drobne gesty, które mówią, jaką cenę trzeba zapłacić za wolność i które dzięki swojej sile, niczym fale tworzone przez kamień rzucony do wody, rozlewają się, pokonując granice, by mówić uniwersalnym językiem ludzkości. W czasach, gdy jedynymi liczącymi się granicami wydają się być te geopolityczne, historie zebrane przez reżyserkę świadczą o tym, jak można być aktywnym bohaterem historii i odważnie proponować wizję wolnego świata. Te cechy zaprowadzą Oleksandrę i jej Centrum Wolności Obywatelskich do zdobycia Pokojowej Nagrody Nobla w 2022 roku. Za nią, na scenie w Oslo, stoi cała Ukraina.
BARBARA CUPISTI Od początku swojej pracy dokumentalistki reżyserka zwracała szczególną uwagę na kwestie społeczne i niesprawiedliwość, zwłaszcza z punktu widzenia kobiet. Począwszy od swojego debiutu Madri (David di Donatello 2008) po ostatnie filmy Womanity, My America i Hotel Sarajevo z dokładnością i oryginalnością zgłębiała sytuację kobiet: to jak żyją, jaką rolę odgrywają w społeczeństwie i jak radzą sobie z konfliktami, których są nie tylko ofiarami, ale także bohaterkami.
